Le tragedia del studiante serie in Brasil

Le texto que ego publica ci sub es un traduction facite per mi. Ego crede que iste autor es un 

 del plus grande pensatores in Brasil e un grande philosopho, forsan de nivello mundial. Su opera securmente merita esser traducite a plure linguas. Ego non responsabilisa me pro iste traduction e non ha alicun derecto sur le texto.

Pro vider le texto original in portugese e plure altere textos (anque in inglese, espaniol, italiano e francese) de iste autor, vade a su site ci.

 Le tragedia del studiante serie in Brasil

  

Olavo de Carvalho, Diário do Comércio, 12 de fevereiro de 2006

Omne septimana, io recipe decenas de litteras de studiantes qui, cercante alicun formation intellectual, trova in le universitates que  illos frequenta solmente propaganda communiste, basse, immunde, subcollegian.

Illes non es, como generalmente on imagina, victimas de pur circumstantias politic immediate. Illes geme sub un montania de factores adverse al intelligentia human, que se ha accumulate in le mundo, e non solmente in Brasil, dum le ultime decades. Si le prime medietate del seculo XX portava un incommun intellectual florescentia, le secunde esseva un general devastation como rarmente on videva in le Historia. Le cadite esseva tan profunde que il jam non es possibile mesurar lo. In un panorama in toto dominate pro charlatanes tan caricaturate como Noam Chomsky, Richard Dawkins, Edward Said, Jacques Derrida, Julia Kristeva, le evo in le qual floresceva, quasi simultaneemente, Edmund Husserl, Karl Jaspers, Louis Lavelle, Alfred North Whitehead, Benedetto Croce, Jan Huizinga, Arnold Toynbee – e, in le litteratura T. S. Eliot, W. B. Yeats, Ezra Pound, Thomas Mann, Franz Kafka, Jacob Wassermann, Robert Musil, Hermann Broch, Heimito von Doderer – jam deveniva invisibile, inobtenibile por le imagination del nostre contemporaneos. Omne comparation es facite inter un alique e altere alique. Il non es possibile comparar le toto con le nihil.

Isto non vole dicer que le fontes del cognoscentia es desiccate. Pensatores de grande magnitude – como Eric Voegelin, como Bernard Lonergan, como Xavier Zubiri – superviveva al debacle del annos 60 e continuava actuante, le prime usque  1985, le secunde usque 1984, le tertie usque 1983. Ma lor inseniamentos ancora es proprietate exclusive de selecte circulos. Illos non entrava in le curso general del ideas, e illos non poterea entrar sin immundar se, sin transformar se in un materia de discussiones idiotic como recurrentemente succede, gratias al ascension politic de alicunos de lor discipulos, como le infelice Leo Strauss.

Tunc le disgratia succedeva justo in le “curso general del ideas”. Le fin del Secunde Guerra Mundial portava un prodigiose reorganisation del bases social e economic del vita intellectual in le mundo. Nove institutiones, nove retes de communication, nove mechanismos de stockage e distribution del informationes academic, nove publicos e, super toto, le ampliation inaudite del appoio statal e private al cultura e al formation del grande organismos international como ONU (UN) e UNESCO. Toto isto veniva insimul con le descredentia del marxismo sovietic e le profunde mutation interne del militantia international sinistriste, in iste puncto jam habente plenmente appropriate se del duo lectiones apprendite del Schola de Frankfurt e de Georg Lukacs (ma anque, plus discretemente, de Martin Heidegger): (1) Le lucta essential non esseva propriemente contra le capitalismo, ma contra “le civilisation occidental”;(2) le agente principal del processo esseva le classe del intellectuales.

In iste conditiones, le crescentia fabulose del medios de actuation veniva insimul con le effortio multilateral de appropriar se de iste medios de parte de gruppos militante multo pauco interessate in “comprender le mundo”, ma totalmente devote de “transformar lo”. Le reduction drastic del activitate intellectual verso un activismo politic esseva le consequentia desiderate e planate de iste operation, realisate in scala mundial a partir del annos 60.

Le phenomeno, totevia, non esseva totalmente incognite antea isto. Un vaste proba general jam esseva realisate in le SUA desde le decade de 30 al minus, per medio del grande fundationes “non-lucrative” qui discoperiva su  poter pro orientar e manipular secun su voluntate le activitate intellectual, scientific e educational per le simple selection ideologicamente orientate del destinatarios de su budgets billionari.

In 1954, un commission de investigation del Congresso american jam habeva discoperite que fundationes como Rockfeller, Carnegie e Ford exerceva controlo indebite super le universitates, le institutiones de recerca e le cultura in general, los orientante verso le antiamericanismo, le antichristianismo e le anticapitalismo. (Non me demanda le millesime vice con qual interesse le grande capitalistas pote ager contra le capitalismo. Le explication es resumite in http://www.olavodecarvalho.org /semana/040617jt.htm ehttp://www.olavodecarvalho.org /textos/debate_usp_4.htm .) Inevitabilemente, le influentia exercite pro iste organisationes non constitueva solmente in introducer un determinate color politic in le production cultural, ma alterar lo e corrumper lo usque le radices, subordinante al objectivos politic e publicitari mirate, omne exigentia de honestate, veracitate e rigor. Sin iste interferentia, fraudes absurde como le Relatori Kinsey o le pseudo-antropologia de Margaret Mead jammais haberea obtenite imponer se al medio academic e al media cultural como productos respectabile de un activitate scientific normal.

Le commission habeva essite attaccate de maniera virulente per tote le grande media e su labor finiva essente oblidate, ma illo ancora es un del plus bon fontes pro consulta sur le instrumentalisation politic del cultura (v. René Wormser, Foundations, Their Power and Influence , New York, Devin-Adair, 1958 – vos pote comprar lo in le site www.bookfinder.com ).

In veritate, sin illo non se pote comprender nihil ex lo que se passava in sequentia, pois que illo que se passava era que le experimento intentate in scala american era ampliate per tote le mundo: appropriation del medios de action cultural per le organisationes militante e le sacrificio integral del intelligentia human in le altar del “voluntate de poter” simplicemente se globalisava.

Recursos incalculabilemente vaste, que poterea haber essite usate pro le progresso del cognoscentia e le melioration del condition de vita del especie human era assi dispendite pro sustener le guerra general del stupiditate militante contra le “civilisation occidental”que habeva generate ille mesme recursos.

Ben que iste processo es de extension mundial, es clar que su peso se sentiva plus densemente in paises nove del Tertie Mundo, ubi le creationes del epochas anterior non habeva essite assimilate con multe profunditate e le radices del civilisation poteva esser plus facilemente taliate. In Brasil, comenciante ex le decennio de 1960, le progresso del barbaritate era, forsan, plus rapide que in omne altere loco, destruente con espaventose facilitate le semines del cultura que, etsi fragile, habeva donate alicun fructos promissor. Le comparation impossibile inter le duo epochas, que io ha mentionate supra, es etiam plus impossibile in le caso brasilian. In le decennio de 50, nos habeva, vive e actuante, Manuel Bandeira, Carlos Drummond de Andrade, Graciliano Ramos, José Lins do Rego, Àlvaro Lins, Augusto Meyer, Otto Maria Carpeaux, Mário Ferreira dos Santos, Vicente Ferreira da Silva, Herberto Sales, Cornélio Penna, Gustavo Corção, Nelson Rodrigues, Lúcio Cardoso, Heitor Villa-Lobos, Augusto Frederico Schmidt, le lista non termina. Hodie, qui representa le imagine del “cultura brasilian”? Paulo Coelho, Luís Fernando Veríssimo, Gilberto Gil, Arnaldo Jabor, Emir Sader, Frei Betto e Leonardo Boff. Presso illos, Chomsky es Aristotele. Es le grado plus alte per lo que illos se mesura. Nominar isto de “crise”, o etiam de “decadentia” es un optimismo delirante. Le cultura brasilian ha devenite le caricatura de un buffoneria. Es un cosa tan vacue, imbecille, deforme, malade, incalculabilemente insignificante.

Le intelligentia, al contrari del pecunia o del salute, habe iste peculiaritate: quanto plus on perde la, minus on senti su manco. Le homine intelligente, accostumate al studios pesante, tosto crede que ille ha devenite stupide quando, lasse, nervose o con somno,  senti difficultate pro comprender alco. Uno qui nunquam comprendeva multe cosas senti se perfectemente normal quando comprende etiam minus, pois oblidava le pauco que comprendeva e jam non habe modo pro comparar. Un del cosas que me delecta, que me porta al extase quando io contempla le Brasil de hodie, es le aria de serietate con le qual le personas discute e intende sanar le males economic, politic e administrative de Brasil, sin dar attention al destruction del cultura, como si le intelligentia era un adornamento con le finalitate de ser addite al successo post que on ha solvite omne problema o como si le ineptia absolute non era de necun modo un obstaculo al conquesta del felicitate general. Le proba plus evidente del insensibilitate immunde es que le subjecto non senti necun manco del conscientia que ille habeva un die.

Sed le intelligentia national non finiva in le die que nostre studiantes esseva in le ultime posto in un evalutation inter alumnos del curso secundari ex 32 paises: finiva justo in sequentia, quando le ministro del education decideva que le resultate poteva haber essite pejor.

In un senso plus profunde que illo que le ministro imaginava, poterea mesmo. In le election sequente, le pais mitteva in le presidentia un carrierista arrichite, con habito Armani e ungues polite que, pro su orgolio de jammais leger libros, ha essite proclamate un symbolo de authenticitate popular. Le imagine era false, grottesc e insultuose, sed necuno percipeva. Si existe un grado sub le grado del grottesc, tamen, illo esseva attingite justo in sequentia, quando le scriptor Raymundo Faoro, quanto plus imbecille, plus celebre per le sinistras como intelligentia luminose, suggereva le nomine del alora candidato al presidentia pro occupar un posto in le Academia Brasileira de Letras. Comparate con isto, esser in le ultimo posto in un test esseva etiam meritori.

Si le despero del studiantes qui scribeva al me veniva solmente del situation politic, il haberea sperantia de sanar lo per medio del action politic. Sed le action politic es un subproducto del cultura e, in le stato in que se incontra le cosas, necun action politic intelligente, al minus in scala federal, es previdibile in le proxime duo o tres generationes. In le proxime electiones, por exemplo, le pais debera optar novemente inter PT e PSDB, isto significa, le duo creaturas monstruose generate in le ventre del USP (Universidade de São Paulo), le matre del sterilitate national, o como ben synthetisava le poeta Bruno Tolentino, le "p... que non pareva" (referentia al expression brasilian - "puta que o pariu"). Si le politica brasilian deveniva un immense assemblea de studiantes del USP, con le Partito Communista in un flanco, le Action Popular de altere, in un campionato de arrogantia, presumption, hypocrisia, sadismo mental, mendacitate illimitate e stupiditate sin fin. Le USP prendeva medio seculo por arrivar al poter, e ancora non ha stoppate de generar pseudointellectuales ambitiose, avide de mandar, con sete de ministerios. Su opera de destruction es lontan de completar se.

Del politica on pote sperar nihil in un periodo humanmente supportabile. Un action cultural de grande scala – le fundation de un authentic institution de education superior, por contrabalanciar le disgratia USPian – tamben es poco probabile, date le omission del assi decite “elites”, sempre con timor, oscilante inter lamber plus un poco le pedes del petistas o attaccar se al prime zesserra que appare.

Al studiante qui ancora conseque conciper que es le vita intellectual e face de illo un objective de su existentia, resta duo camminos: le exilio, que pote portar al posto errate (le miseria brasilian nasce in Paris), e le isolamento, que pote portar le plus debiles a un despero ancora plus profunde que illo in que se trova.

Le unic solution viabile, que io vide, es le formation de parve gruppos solidari, firmemente decidite a obtener un formation intellectual solide, in le initio sin necun recognoscimento official o academic, sed obligante plus tarde le obtenimento, mediante proba, de un superioritate humiliante. Io jam non lectiona in Brasil, ma le experientia monstrava que multo ex mi alumnos, con alicun annos de lectiones e bastante studio in casa, jam es preste por esser multo meliores, non que alumnos, ma que professores del USP del nivello de Demétrio Magnoli e Emir Sader, lo que, si facite le contas, es mesmo un lucta inequal, es mesmo coardia.

Le processo exige travalio, ma es simple: complir le cargas traditional del studio academic, dominar le trivium, apprender a scriber legente e imitante le classicos de tres idiomas al minus, studiar multo Aristotele, multo Platon, multo Thomas de Achino. multo Leibniz, Schelling e Husserl, absorber quanto possibile le legato del universitate alemanne e austriac del prime medietate del seculo XX, cognoscer multo ben le historia comparate de duo o tres civilisationes, absorber le classicos del theologia e del mystic de al minus tres religiones, e post, solmente post, leger Marx, Nietzsche, Foucault. Si post iste regime tu ancora es impressionate con iste tres, es proque tu es mesmo imbecille e io nihil pote facer pro te.

Sed le ambiente universitari brasilian de hodie es tan basse, tan torpe, que solmente al presentar iste lista – le minimo requirite pro un formation serie de philosopho o erudito – le personas ja aperi le oculos con espavento. In veritate, le studiante brasilian lege nihil, solmente synopses e passages,ultra Emir Sader e le dupla Betto e Boff, qui non vale un breve passage. Es toto farsa, simulation, posa. Il ha necuno qui non sape isto e il non ha qui non se accommoda a iste situation como si illo esseva natural e inevitabile. Le abjection intellectual de iste pais es sin fin.